Mijn vorige post komt na de aanslag bij Charlie Hebdo zelfs mij wel een beetje kras over. Toch neem ik er na veel nadenken en een goed gesprek dat ik had geen woord van terug. (Thanks M!)
Ook ik heb een mening. Ik zal proberen deze iets te verduidelijken.

Punt één is dat we in het kielzog van de VS voortdurend lopen te dweilen in gebieden die door de VS met de grond gelijk gemaakt zijn.
Dat het humanitaire missies zijn zal een groot deel van de lokale bevolking ontgaan of worst zijn.
Deze zal ons zien als schoothondje en knecht van de VS of de VN.
Zelf wantrouw ik ook mensen die in een gepantserde Amerikaanse auto gewapend rondrijden en de ‘democratie komen verspreiden’.
Ook met onze politieke steun binnen de VN voor het beleid van de VS maken we niet echt vrienden.
We vinden het immers prima dat de VS alles plat bombardeert en ruimen daarna zelfs de rommel voor ze op. Wel fijn voor die ‘bevrijde’ mensen.
We gaan toch ook niet Parijs bombarderen omdat er een stel terroristen rondloopt?
Waarom doen we dat wel in Afghanistan?

Punt twee is een stuk ingewikkelder.
Juist deze aanslag laat zien dat we het democratische proces en minderheden in onze eigen samenleving serieus moeten nemen. Zo gauw het democratisch proces het laat afweten of mensen met afwijkende standpunten denken dat ze geen invloed meer hebben neemt het risico op dit soort gebeurtenissen toe.
Als de cohesie van de samenleving afneemt ( de kloof tussen hoog-/laagopgeleid, rijk/arm, christen/moslim etc.) zal de meest invloedrijke groepering steeds meer worden gezien als de onderdrukker van de steeds minder invloedrijke kleinere groepering. Mensen moeten zien door wie ze vertegenwoordigd worden en daar echt een stem in hebben.

Wie of welke partij vertegenwoordigt jou in Den Haag?
En in Brussel?

Mensen moeten invloed kunnen uitoefenen op het politieke en economische proces. Als in plaats daarvan de politiek steeds verder van de ‘gewone man’ komt te staan zoals we nu zien met de behoorlijk ondemocratische en ondoorzichtige manier waarop het Europees parlement zijn besluiten neemt is het niet meer als logisch dat als men toch gehoord wil worden er krachtiger signalen moeten worden gegeven.

Dat word steeds moeilijker want het is één ding om in Den Haag te protesteren, maar heel wat anders om in Brussel of Straatsburg te protesteren. Mensen voelen zich steeds minder mondig en zullen dan sneller ontmoedigt raken of radicaliseren.
De frustratie neemt toe met ieder besluit waarin zij denken dat ze niet meetellen.
In het ‘beste’ geval zullen ze niet meer gaan stemmen.

Stem in ieder geval de volgende keer, zit je politieke voorkeur er niet tussen en heb je de capaciteiten en ben je zo overtuigd van je gelijk, begin dan je eigen politieke partij. Bepaalde mensen met een mening over moslims in Nederland, België Duitsland en Frankrijk proberen zo het politieke proces te beïnvloeden. Hun mening is niet de mijne, maar wel net zo geldig als die van mij. Als we deze mensen niet serieus nemen en te lang doen alsof ze gek zijn zullen we ook op onze tellen moeten passen voor radicaliserende elementen binnen deze groep.
In Duitsland en nu dus ook in Frankrijk hebben ze er intussen al afschuwelijke ervaringen mee opgedaan.

Daar zitten we bij de crux van mijn vorige post. IEDEREEN moet serieus genomen worden en dat is mijn inziens niet mogelijk met de manier waarop Europa met ‘haar’ inwoners omgaat. Ik wil niemand aanraden om rare dingen te doen, maar ben bang dat de huidige politieke onmacht van Europa’s inwoners en de toenemende macht van veel geld niet echt de-escalerend werkt.
Op mij niet in ieder geval.

Een voorbeeld: Het referendum over de grondwet van Europa.
De uitslag: 61.5% tegen.

Is vervolgens de Europese grondwet aangepast of zijn we niet toegetreden of is er anderszins iets aan veranderd?
De belangrijkste beslissing van Nederland sinds 1914 en de bevolking ‘heeft het mis’.
Niet een kleine minderheid maar het overgrote deel van de Nederlandse stemmers.

I rest my case.